“เคยไปบูดาเปสต์ไหม” หลังจากสร้างจินตนาการให้ผู้ชมหนังก็เปิดเรื่องมาที่รถเข็นหนึ่งคัน คนหนึ่งคนนอนอยู่บนพื้นถนนข้างรถเข็นนั้นและมีคนอีกหนึ่งคนมาเจอ ใครจะรู้ว่าการเจอกันที่ไม่สวยงามกำลังจะกลายเป็นความงดงามในหัวใจ เพราะคนที่นอนอยู่คือหญิงสาวขาพิการและคนที่มาพบเจอคือยองซอก (นัมจูฮยอก) ด้วยความสงสารยองซอกจึงยืมรถซาเล้งบรรทุกทั้งหญิงสาวและรถเข็นที่พังของเธอไปส่งบ้าน และที่บ้านนั้นยองซอกก็พบว่าเธออาศัยอยู่กับยายผู้ชราที่มีอาชีพเก็บของเก่าขาย และสิ่งที่ยองซอกเจอคือเธอคนนั้นใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางกองหนังสือมโหฬาร

และวันนั้นอาหารจากรสมือของหญิงสาวพิการในบ้านซอมซ่อและรกรุงรังก็ได้ตอบแทนน้ำใจของยองซอก หากแต่แม้หน้าตาของอาหารดูไม่น่ารับประทานแต่ยองซอกยังมีมารยาทพอที่จะตักเข้าปาก แต่แล้วรสมือของเธอผู้พิการกับอาหารที่หน้าตาดูไม่สวยกลับต้องใจยองซอกยิ่ง และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ชายหนุ่มนักศึกษาปีสุดท้ายที่ชีวิตก็ต้องดิ้นรนยังเวียนวนมาที่บ้านหลังนั้นผ่านความช่วยเหลือ และทุกครั้งที่ความช่วยเหลือของเขาส่งมาถึงบ้านนี้เขาจะได้ลิ้มรสอาการจากมือหญิงสาวพิการที่มีสายตาเปลี่ยวเหงาทุกครั้ง จนกระทั่งรอยยิ้มแรกมาถึงยองซอกจึงได้รู้ว่าหญิงสาวพิการคนนั้นเรียกตัวเธอเองว่าโจเซ่ (ฮันจีมิน) และแน่นอนว่าไม่ใช่ชื่อจริง